Кніга распавядае пра казахска-беларускія сувязі і кантакты ў галіне літаратуры, якія зарадзіліся ў 1936 годзе, калі ў Мінску адбыўся пленум Саюза пісьменнікаў СССР. Дзякуючы знаёмству і сяброўству паміж пісьменнікамі Беларусі і Казахстана, творы Янкі Купалы і Якуба Коласа загучалі па-казахску, а імёны казахскіх майстроў пяра Джамбула і Ільяса Джансугурава сталі блізкімі і дарагімі сэрцу беларускіх чытачоў.
Вялікая Айчынная вайна ў значнай ступені перашкодзіла беларуска-казахскім літаратурным сувязям, але поўнасцю яны не перарываліся. У гады вайны Казахстан стаў домам для тысячы эвакуяваных беларусаў, у тым ліку дзеячаў нашай культуры – Янкі Маўра, Петруся Броўкі, Ларысы Александроўскай.
Казахстан не быў закрануты вайною, але сярод воінаў Чырвонай Арміі і партызан, якія мужна змагаліся з фашыстамі на тэрыторыі Беларусі, было нямала казахаў. Са зброяй у руках незалежнасць радзімы абаранялі выдатныя казахскія пісьменнікі – Адзі Шарыпаў, Жубан Мулдагаліеў, Сагінгалі Сеітаў.
У пасляваенныя гады казахска-беларускія літаратурныя кантакты множыліся і пашыраліся. Па-беларуску загучалі творы Таіра Жарокава, Сырбая Маўленава, Мухтара Аўэзава, на казахскую мову былі перакладзены вершы і апавяданні Петруся Броўкі, Змітрака Бядулі, Максіма Танка, Аркадзя Куляшова, Янкі Брыля, Івана Шамякіна і іншых. Узаемная перакладчыцкая дзейнасць на працягу доўгіх гадоў уносіла новыя фарбы ў публікацыі і кнігі пісьменнікаў Беларусі і Казахстана, садзейнічаючы кроскультурнаму дыялогу і супрацоўніцтву.
